Moje opisywanie Bieszczad

Dziennikarstwem zacząłem się zajmować ponad pięćdziesiąt lat temu. W związku z tym postanowiłem zebrać te wspomnienia w jakieś książkowe ramy. Licho wie co z tego wyjdzie i czy w ogóle doprowadzę to do końca. Dziś wstęp do wspomnień.

Ustrzycka piłka nożna - piękne wspomnienia

Los sprawił, że przez długie lata związany byłem z ustrzyckimi piłkarzami, z ustrzyckim klubem. Najpierw jako kierownik sekcji piłki nożnej w „Drzewiarzu", a jakiś czas potem już jako prezes klubu „Bieszczady". Jak się okazało były to najlepsze lata ustrzyckiej piłki. Graliśmy w tzw. IV lidze czyli dzisiejszemu odpowiednikowi III ligi. Na ustrzyckim stadionie gościliśmy Karpaty Krosno, rezerwy Stali Mielec i Stali Rzeszów, Resovię, JKS Jarosław, Czuwaj, Polonię i Polną Przemyśl, Orła Przeworsk, Czarnych Jasło i wiele innych dobrych drużyn. Mecze derbowe z Sanovią Lesko potrafiły przyciągnąć na trybuny blisko tysiąc osób z obu miast.

Takie Armeńsko-Gruzińskie Bieszczady

Podróżując po świecie, często szukam podobieństw do Bieszczad. Podobne lub bliskie podobieństwu klimaty spotkałem w Bułgarii, ba nawet w Maroku. Dopiero jednak wizyta w Armenii i Gruzji pozwoliła stwierdzić - "trafiony zatopiony". Obszar przy granicy Armenii z Gruzją to takie "nasze Bieszczady" tyle że sporo wyższe.

Kto postawił tutaj ten znak?

Dla niewtajemniczonych powiem, że ulicą gdzie znak postawiono jest ulica Przemysłowa. To do pewnego czasu wewnętrzna ulica Zakładów Drzewnych Ustjanowa. Dziś to miejska ulica taka jak pozostałe w Ustrzykach. Łączy miasto z „Zabłociem". Jest więc jak wszystkie inne wewnętrzną miejską ulicą. Jak widać na zdjęciu nieco ponad sto metrów dalej stoi blok mieszkalny w którym mieszka blisko sto osób. Ulicą tą jak innymi w mieście ludzie spacerują, wyprowadzają na spacer swoje pieski. Turyści idą w kierunku wieży widokowej na Holicy.

Umarłe plany z czasów PRL-u - Tak umiera miasto - część trzecia

Lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte ubiegłego wieku to schyłek PRL-u. Miastami, powiatami zarządzali niby przewodniczący rad miejskich, powiatowych, a faktycznie rządzili sekretarze i egzekutywa PZPR. To właśnie w tamtym czasie w głowach ustrzyckiej władzy zaświtała myśl o budowie kolejki linowej łączącej góry Gromadzyń i Kamienną Lawortę. Kolejka ta miała połączyć dwa ośrodki narciarskie na stokach tych gór, czyli czynne już wyciągi narciarskie na Gromadzyniu i budowany pod koniec lat siedemdziesiątych wyciąg narciarski na Laworcie. Ponadto kolejka miała być ogromną atrakcją turystyczną ściągającą do Ustrzyk tysiące turystów.

Czy to jeszcze Święta Bożego Narodzenia, czy już coca-coli?

Nie chcę już takich świąt. Zwłaszcza, że mam jeszcze w pamięci te tradycyjne. Nie chcę świąt, które dla biznesmenów i handlowców zaczynają się już dzień po święcie zmarłych. Motywem przewodnim jest kawalkada rozświetlonych samochodów wiozących coca-colę, pokazywana w reklamach telewizyjnych i okraszona kretyńską przyśpiewką „coraz bliżej święta, coraz bliżej święta...".

Muzyczna nuda - Tak umiera miasto - część druga

Jak sobie przypominam pod koniec lat dziewięćdziesiątych Alina Buzuk zaczęła organizować rokrocznie festiwal Country Crock. Była to impreza trzydniowa. Na terenie całego miasta odbywało się szereg imprez w ramach festiwalu.

Główną ulicą Ustrzyk przechodził wielobarwny tłum miłośników tego festiwalu, paradowały konie z jeźdźcami, jechały wypasione motocykle. Można się było przewieźć takim motocyklem, dosiąść konia. Finał imprezy miał miejsce na ustrzyckim stadionie, oglądały go tłumy widzów. Na scenie występowały gwiazdy muzyki country z Polski ale także z spoza kraju.

Tak umiera miasto - wieża widokowa na Laworcie

Ustrzyki Dolne mieniące się stolicą Bieszczad, mówiąc uczciwie tracą ten status. Z roku na rok miasto zamiera. Dlaczego? Postaram się w kilku odcinkach przedstawić symptomy powolnej agonii miasta.

Na przełomie wieków zostałem zaproszony do Nadleśnictwa Ustrzyki na spotkanie. Reprezentowałem tam posła Władysława Wronę. W spotkaniu prócz leśników udział brali przedstawiciele władz miasta i właściciel wyciągów narciarskich Bronisław Mrugała.

Tematem spotkania była budowa wieży widokowej i dużego tarasu widokowego na południowym stoku Kamiennej Laworty.

Niteczka

Kilkanaście tygodni temu zadzwonili do żony synowa z synem. Obok domu znaleźli na drzewie przestraszoną malutką kotkę. Oni przygarnęli już trzy bezdomne koty więc spytali czy tego nie przygarnęli byśmy my. Wprawdzie u nas jest już kotka i znaleziona kilka lat temu w rowie na Brzegach suczka, ale zgodziliśmy się. Synowa chciała nawet pokryć koszty odrobaczania kotki i jej sterylizacji. Ale nie było takiej potrzeby bo te obydwie czynności są finansowane przez fundację Bieszczadzka Organizacja Ochrony Zwierząt, wokół której od dawna rolę dobrego ducha pełni Krystian Kwolek.

Wody jak na lekarstwo

Taki tytuł nadałem reportażowi z Soliny, który drukował dziennik „Trybuna" 27 listopada 2013 roku. Jak wtedy pisałem zapora solińska - najwyższa w Polsce - ma 82m wysokości, zaś przy normalnym stanie wody tuż przy zaporze, od dna do lustra wody jest 60m. W listopadzie 2013 roku jak powiedział ówczesny dyrektor zespołu elektrowni wodnych Solina-Myczkowce - Józef Folcik, zanotowano rekordowo niski stan wody. Przyczyna jak zawsze jedna, suchy rok z minimalnymi opadami.